غزليات شماره 346 و 347 و 348 - حافظ خواني به روايت احمد شاملو

343 : مژده وصل تو کو کز سر جان برخیزم 344 :چرا نه در پی عزم دیار خود باشم 345 : خیال روی تو چون بگذرد به گلشن چشم...

340 : در خرابات مغان گر گذر افتد بازم 341 : گر دست رسد در خم گیسوی تو بازم 342 : نماز شام غریبان چو گریه آغازم...

337 : روز عید است و من امروز در آن تدبیرم 338 : بزن بر دل ز نوک غمزه تیرم 339 : به تیغم گر کشد دستش نگیرم...

334 : گر دست دهد خاک کف پای نگارم 335 : تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم 336 : من که باشم که بر آن خاطر عاطر گذرم؟...

331 : برو ای طبیبم از سر! که خبر ز سر ندارم 332 : مرا چو قبله تو باشی نماز بگزارم 333 : گرچه افتاد ز زلفش گرهی در کارم...

328 : ز دست کوته خود زیر بارم 329 : در نهانخانه عشرت صنمی خوش دارم 330 : مرا عهدی است با جانان که تا جان در بدن دارم...

325 : دیشب به سیل اشک ره خواب می زدم 326 : هر چند پیر و خسته دل و ناتوان شدم 327 : خیال روی تو در کارگاه دیده کشیدم...

322 : فاش می گویم و از گفته خود دلشادم 323 : سال ها پیروی مذهب رندان کردم 324 : مرا می بینی و دردم زیادت می کنی در دم...

319 : به غیر آنکه بشد دین و دانش از دستم 320 : بازآی ساقیا! که هواخواه خدمتم 321 : زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم...