شمارهٔ هفدهم؛ مدرسه: جایی برای ترس

خاطرات تحصیلی نسل ما، قرین شادی‌های کوچک، و غم‌های بزرگ و ترس‌های نامتنهاهی است. رنگ‌های آن روزگار سیاه و خاکستری بود و عجیب است که وقتی از هم سن و سال‌هایم می‌پرسم آن‌ها هم رنگ خاطراتشان را چنین توصیف می‌کنند. این قسمت سری به آن روزها زده‌ام، از آزارهای کوچک و بزرگی که می‌دیدیم و روان‌امان رنجور می‌شد و هیچ‌کس به بچه‌ها کمترین اعتنایی نداشت. برای همین آن عدهٔ معدودی که کودکی را به رسمیت می‌شناختند و برای کودکان آن زمان به زحمت تلاش می‌کردند تا رنگ و خنده و شادی بیاورند قابل تقدیر و بلکه تقدیس هستند.

در این قسمت از آثار آقای معین عزیز ترانه‌های شنیدنی و خاطره‌انگیز گذاشته‌ام. خدا سلامت‌اشان بدارد که در تمام این سال‌ها اصالت و شخصیت و انتخاب صحیح و سالم خودشان را حفظ کردند. می‌دانم که وظیفه داریم اسامی آهنگسازان و ترانه سرایان این آثار به راستی زیبا را هم بیاوریم، اما از همین جا به این بسنده کنم که بزرگی و هنر بی‌نظیرشان برای همیشه در دل و جان نسل ما - حتی آنهایی که از کار در وطن محرومشان کردند - باقی مانده و خواهد ماند.

سپاس از اینکه نوش جان را می‌شنوید و به دیگران معرفی می‌کنید.