نهج البلاغه 1446 | جلسه بیست و یکم 18 ذی القعده | حکمت 421

در این سخن حکیمانه، امام علی (علیه السلام) هشدار می‌دهند که هیچ بنده‌ای نباید به دو نعمت ظاهری یعنی سلامتی و ثروت اعتماد مطلق داشته باشد؛ چرا که هر دو ناپایدار و قابل زوال‌اند. ممکن است کسی در سلامت کامل باشد، اما ناگهان بیمار شود، یا در اوج توانگری باشد و ناگهان دچار فقر گردد. این هشدار، دعوتی است برای بازنگری در تکیه‌گاه‌های زندگی و بازگشت به اصل توکل بر خداوند.

📌 تعبیر "بینا... إذ" در متن عربی، به ناگهانی بودن این دگرگونی‌ها اشاره دارد؛ یعنی انسان ممکن است در یک لحظه، از آسایش به سختی کشیده شود.

📌 در حکمت ۳۰۴ نیز آمده که افراد سالم، حتی بیش از بیماران، به دعا نیاز دارند؛ چرا که اغلب در سلامت، غفلت بیشتر است و در بلا، توجه و استغاثه به خدا.

📌 عبد واقعی خدا کسی است که به چیزهای ناپایدار دنیا تکیه نمی‌کند؛ نه تندرستی را مایه رشد می‌داند، نه ثروت را مایه آرامش.

📌 اعتماد بنده خدا بر آن چیزی‌ست که در دست خداست، نه آنچه در اختیار خودش است؛ و به همین دلیل از ترس، اضطراب و نگرانی در امان است.

📌 امام علی (علیه السلام) در نامه ۳۱ نهج‌البلاغه می‌فرماید: همه غم‌ها را با اراده صبر و حسن یقین از دل بیرون کن.