ناز تو و نیاز تو غزل شماره 163 از حسین منزوی

هر شعر حسین منزوی، گویی نگاهی‌ست به ژرفای آدمی... از عشق، از تنهایی، از خواسته‌هایی که در سکوتِ کلمات جا مانده‌اند.

در این اپیزود، از او می‌خوانم، شعری که هنوز هم، پس از سال‌ها، نفسِ تازه‌ای به کویرِ خاطره‌ها می‌دمد.

ناز تو و نیاز تو، شد همه دلپذیر من

ناز تو دلپذیر شد، هستی ناگزیر من

جز تو هوس نمی‌کند، گویه‌ی کس نمی‌کند

دم ز تو می‌زند همین، خوی بهانه‌گیر من

اینک و آنکم دگر، از تو شده است بارور

آه ! که بی تو شد هدر، پار من و پریر من