75. شعر بی قافیه

این گدایان چون گدایی را برای خود فضیلت میکنند.....

دیدن از فرط ندیدن،‌ عاقبت مأیوس شد...

دو هدف داشت همان سوی نگاهت...

چشم چرانی سحرگاه مرا یادت هست؟!؟

با قید قرعه بارها نامم در آمد...

محکوم به حبس ابدم

دل چه بخواهد چه نخواهد...

من از تو هرچه میخوام...

از درونم یک غزل شعر کهن آورده ام...

من آن کاجم که بیهوده سزاوار خراشش شد...