حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره 493

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی ‌

دل بی‌ تو به جان آمد وقت است که بازآیی ‌

‌

دائم گل این بُستان شاداب نمی‌ماند ‌

دریاب ضعیفان را در وقتِ توانایی ‌

‌

دیشب گِلهٔ زلفش با باد همی کردم ‌

گفتا «غلطی بگذر زین فکرتِ سودایی» ‌

‌

صد بادِ صبا این جا با سلسله می‌رقصند ‌

این است حریف ای دل تا باد نپیمایی ‌

‌

مشتاقی و مَهجوری دور از تو چنانم کرد ‌

کز دست بخواهد شد پایابِ شکیبایی ‌

‌

یا رب به‌ که شاید گفت این نکته که در عالم ‌

رخساره به کس ننمود آن شاهدِ هرجایی ‌

‌

ساقی! چمن گل را بی‌ رویِ تو رنگی نیست ‌

شمشاد خرامان کن تا باغ بیارایی ‌

‌

ای دردِ توام درمان در بستر ناکامی ‌

وِی یادِ توام مونس در گوشهٔ تنهایی ‌

‌

در دایرهٔ قسمت ما نقطهٔ تسلیمیم ‌

لطف آن چه تو اندیشی حکم آن چه تو فرمایی ‌

‌

فکرِ خود و رایِ خود در عالم رندی نیست ‌

کُفر است در این مذهب خودبینی و خودرایی ‌

‌

زین دایرهٔ مینا خونین جگرم، مِی ده ‌

تا حل کنم این مشکل در ساغرِ مینایی ‌

‌

حافظ! شبِ هجران شد بوی خوشِ وصل آمد ‌

شادیت مبارک باد ای عاشقِ شیدایی ‌

‌

حافظ