موسیقی دریانوردانِ بوشهری (نِی‌مه خوانی)

نِی‌مه خوانی (آوازهای دریانوردان هنگام کار بر رویِ لِنج)؛ نِیمه‌خوانی گونه‌ای از کارآوا‌هاست که معمولاً در میان جاشوان و دریانوردان بوشهری رواج دارد. آواز نی‌مه، یک تکخوان دارد و بقیه افراد، در جواب او با «هله مالی» یا «هله» همراهی‌اش می کنند. آن زمان که لنج‌ها و کشتی های بادبانی مسیرهایِ طولانی زنگبار و ملیوار و … را سفر می‌کردند و هنوز نیروهای مکانیکی جای بازوانِ دریانوردان را نگرفته بود، این آوازها از ارکان اصلی کار بر روی لِنج محسوب می‌شد. شاید بتوان گفت که واژهٔ نیمه‌خوانی دگرگون‌شدهٔ «نغمه‌خوانی» در گویش فارسیِ بوشهر است. از انواع نِیمه‌خوانی می‌توان به نِیمه‌خوانی پاروزنی (نِیمه‌خوانی مِیداف)، نِیمه‌خوانی بادبان‌کشی (نِیمه‌خوانی شراع)، نِیمه‌خوانی لنگرکشی یا گَرگورکشی (گَرگور همان قفس‌های ماهیگیری از جنس تور است)، نِیمه‌خوانی راهی‌کردنِ لنج به دریا (نیمه‌خوانی اوشار)، و نِیمه‌خوانی فلک‌ناز اشاره کرد. هر نِیمه‌خوانی، بنا به نوعی از انواعی که ذکر شد، ضرب‌آهنگ ویژه و جدایی دارد که به سبک یا سنگین بودن نوع کار یا مراسم مرتبط است. در این پادکست نمونه‌هایی از نی‌مه های گَرگور و میداف را بهمراه روایت‌هایی از ناخدا خدر عزیززاده و ناخدا سید‌محمدرضا صفوی و فرزندش روح‌الله می‌شنوید.