تعزیه در بوشهر

تعریفی که از واژه تعزیه میشه به این شکل هست که گونه‌ای از نمایش مذهبی منظوم یا منصوره که توی اون عده‌ای در جریان سوگواری‌های ماه محرم و برای نشان‌دادن ارادت و اخلاص به اهل‌بیت طی مراسمی آیینی و خاص بعضی از حوادث و مصائب مربوط به واقعة کربلا رو در برابر تماشاچی‌هایی که حضور دارن که این آیین رو ببینن به شکلی ساده و نمادین بازآفرینی می‌کنن و به ایفای نقش می‌پردازند.

روایت‌های متفاوتی از پیشینه تعزیه و آیین‌های سوگ و سوگواره وجود داره و اغلب اشاره به این دارند که پیشینه تعزیه و آیین‌های سوگ به تمدن بین‌النهرین برمی‌گرده برخی اون رو به سوگ سیاوش پهلوان داستان‌های اساطیری و ملی ایران در گذر از آتش میدونن برخی اون رو به یادگار زریران و مصائب میترا عنوان می‌کنن و برخی نیز مصائب مسیح و افسانه‌های تاریخی که در فرهنگ‌های هندواروپایی مطرح است رو به‌عنوان پیشینه آیین‌های سوگ و سوگواری مطرح می‌کنن در دوران اسلامی هم روایت‌ها خیلی متفاوته برخی این پیشینه رو به دوران صفویه و برخی به دیلمیان و برخی نیز به قاجاری منتسب می‌دونن اما شکل رسمی و آشکار این سوگوارة آیینی به شکل امروزی که ما می‌بینیم به روایت ابن کثیر برای نخستین‌بار در زمان حکمرانی آل بویه صورت می گیره اما آنچه که از اسناد تاریخی به دست ما رسیده تعزیه در ابتدا بیشترین رواج خودش رو با حمایت دولت و حکومت صفویه پیدا می‌کنه ولی دوران اوج تعزیه به عصر طلایی تعزیه ایران هم مشهور هست در دوره قاجار هست و در دوره حکومت ناصرالدین‌شاه که تعزیه‌ها پیش از اون در حیات کاروان‌سراها و بازارها و منازل شخصی اجرا می‌شد و در دوره ناصرالدین‌شاه تعزیه در تکایا و حسینیه‌ها به اجرا درمیاد و معروف‌ترین و مشهورترین این تکایا تکیه دولت بود که در همین دوره به دستور ناصرالدین‌شاه ساخته شد.

می‌رسیم به تاریخ تعزیه در استان بوشهر؛ خب قدیمی‌ترین نسخه تعزیه ایران طبق پژوهش‌های انجام شده و طبق اسناد موجود در "جزیره خارک" یافت شده و عملاً میشه گفت قدیمی‌ترین سند مکتوب تعزیة ایران هست که در سال هزار و شصت و پنج میلادی به همت "کارستن نیبور" جهانگرد آلمانی در دوره کریم‌خان زند ثبت شده.