محمدعلی سپانلو | بعد از اسباب‌کشی

▨ نام شعر: بعد از اسباب کشی

▨ شاعر: محمدعلی سپانلو

▨ با صدای: محمدعلی سپانلو

▨ پالایش و تنظیم: شهروز

ــــــــــــــــــــــــ

خانه را که رها کردید

پرده‌ها فرو ریختند

تابلوها افتادند

کتاب‌ها را فروختید

(قفسه ها به گروِ موریانه‌ها رفت)

اما چه خرت و پرتی

از چیزهای متروک

کنج اتاق و گوشه‌ی رف‌ها ماند

نظیر استکانِ ترک‌خورده‌ای

که دیگر همراه شما نمی‌آمد

و بوی ارتباط

که نمی‌خواست خانه را بگذارد

(از نامِ کهنه‌اش در منزل جدید خجل می شد)

و حفره‌های پونز و میخ

غیبت را عمیق‌تر می‌کرد.

با رفتنِ شما، رخت آویز

آرام چرخ زد و

از چین‌خوردگیِ سکوت

لبخند شرمناکی برخاست

تا صبحِ روز بعد که نوبتِ نظافتچی شد

تا خانه را بروبد از لحظه‌های اسقاط

و رنگرز رسید

با رنگدانِ خاکستر

که مثل روز اول خلقت، نو بود و بی‌گذشته

اما کسی نمی‌دید

گل‌میخ را که ریشه در فراموشی داشت

و نورِ دوردستش

الهام‌بخشِ قابِ غیبت می‌شد.

حسرت ادامه داشت

در هر بهار آتش می‌کوشید روشن شود

و چوب‌ها صدا می‌کردند

تا عاقبت سکوت

سرریز کرد و خلوت کامل شد

با ظاهر بی‌آزارش

گل‌میخ سال‌های سال به دیوار ماند

روزی که عشق (با کرایه‌نشین جدیدش) می‌خواست

چیزی بر آن بیاویزد

دیوار، صاف بود

▨ 

محمدعلی سپانلو