کنون که بر کفِ گل جامِ باده‌ی صاف است ۰۴۴

صحن بستان ذوق‌بخش و صحبت یاران خوش است ۰۴۳...

حال دل با تو گفتنم هوس است ۰۴۲...

اگرچه باده فرح‌بخش و باد گل‌بيز است ۰۴۱...

المنة لله که در میکده باز است ۰۴۰...

باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است ۰۳۹...

بی مهر رخت روز مرا نور نماندست ۰۳۸...

بیا که قصر امل سخت سست بنیاد است ۰۳۷...

تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست ۰۳۶...

برو به کار خود ای واعظ این چه فریاد است ۰۳۵...