سال "1350" سه نوازنده‌ی جوان گرد هم آمدند تا آهنگ‌های پرشور راک و لاتین را برای علاقه‌مندان موسیقی روز دنیا در تهران اجرا کنند. بهرام امین سلماسی (گیتار بیس)، عین اله کیوانشکوه (درامز) و بهرام سعیدی (گیتار) به همراه اریک آرکونت (پرکاشن) و آندرانیک آساطوریان (پیانو) گروه "اسکورپیو" را تشکیل دادند. مهارت این گروه در بازنوازی آثار موسیقی راک جهان مورد توجه بسیاری قرارگرفت و طولی نکشید که در باشگاههای شبانه هواداران زیادی پیدا کرد . 40 سال بعد ، فیلم مستند "اسکورپیو" خاطرات این گروه و روند شکل گیری جریان موسیقی راک در ایران را بازگو می‌کند . این فیلم ساخته مشترک فریده صارمی و امید هاشملو بیننده را سر راست می برد به حال و هوای سه چهار دهه پیش و تصویری از یک وضعیت فراموش شده و پر از نوستالژی سرخوشانه را ارائه می دهد . فیلم 'اسکورپیو" جزیی از خاطرات جمعی نسل دهه ی پنجاه ست ، نسل جوانهای پر شوری که شاهد پوست انداختن هم سن و سالهای خود در دهه ی 60 اروپا و آمریکا بودند و رویای یک زندگی مدرن در جهانی آزاد در سر داشتند. نسلی که خود را جا مانده از دنیای پیشرو نمی دیدند و میخواستند با آن همصدا باشند و موسیقی ابزاری بود برای تحقق این رویا ، با دیدن این فیلم و آشنا شدن با گروه های آلترناتیو و پیشرو آن روزها و تشبیه آن به گروه ها و خواننده های حال حاضر جز یاس و ناامیدی حاصلی در بر نخواهد داشت ، شاید مقایسه آنها با گروه های جدید کار اشتباهی باشد چون نوستالژی یقه ی همه جامعه را گرفته است و طبیعاً فکر کردن به آن جز نتیجه ی ناکامی برای یک نسل نخواهد بود ، اندوه جمعی جامعه نسبت به گذشته و آرزوی بازگشت به آن بعد از "تنهایی" انسانها ، شایع ترین بیماری قرن تعریف شده است ، اما اگر بیماری هم باشد غم گذشته ارجحیت دارد به زمان حال