فردوسی / سروده هما ارژنگی

«بزرگا، سرم سوده بر خاک تو 

بر آن خوان گسترده ی پاک تو

تو دادار دانا و بخشنده‌ای

به هر راز پنهان تو داننده‌ای

تویی آنکه جان و روان آفرید

زمین و بلند آسمان آفرید

تن ناتوان را توان آفرید

سخن گفتن اندر زبان آفرید

کنونم سخن باشد از مهتری

که تاج سخن را بود گوهری»

درود فردوسی 

سروده و آوا : هما ارژنگی