رواقیگری در سالهای اخیر بهطرز چشمگیری احیا شده و به فلسفۀ زندگی محبوبی تبدیل شده است. شاید حتی بتوان آن را واکنشِ غربیها به بودیسم به شمار آورد که از قضا شباهتهای زیادی هم به آن دارد. بااینحال رواقیگری موضوعِ انتقادات مختلفی نیز بوده است که بعضی موجه هستند و بعضی چندان موجه نیستند. مهمتر از همه منتقدان مدرن رواقیگری ادعا میکنند که این فلسفه گوشهگیرانه است و از مایۀ کافی برای مشارکت سیاسی معنادار برخوردار نیست. اما آیا واقعاً اینچنین است؟
👤نویسنده: ماسیمو پیلیوچی
🖋مترجم: علیرضا شفیعینسب
🎙گوینده: مهدی صفری
📄منبع مقاله: ایان
📑منبع ترجمه: وبسایت ترجمان
📻نسخه صوتی: رادیو ریرا
اولین نفر کامنت بزار
در زمانهای که جایگاه فرهنگی رمان متزلزل شده ...
فروید عزاداری را فرایندی میداند که منجر به ا...
شرکتهای چندملیتی همیشه متهم بودهاند که برای...
امروزه میزان موفقیت یک پژوهشگر، تا حد زیادی، ...
آلبرت هِرشمن در سال ۱۹۵۲، برای ماموریتی از طر...
جرج مکاری، مدیر موسسۀ تاریخ روان شناسی، در ک...
مطالعۀ دینداری در ژاپن برخی از بنیادیترین پ...
اگر بشود وضعیتمان در سال ۲۰۲۰ را در یک کلمه خ...
میگویند سوگ شبیه اقیانوس است، موجموج به سرا...
تمامی حقوق این وبسایت متعلق به شنوتو است