میگویند سوگ شبیه اقیانوس است، موجموج به سراغت میآید. یا شبیه رودخانه است، گاهی اوج میگیرد و گاه فرو مینشیند. اما شاید به «دویدن» هم بیشباهت نباشد، دویدنی نه در گریز از سوگ که همراهِ آن. این دوِ طولانی مسابقه نیست. هیچکس در آن برنده نمیشود. هیچ خط پایان درستی ندارد، اصلاً هیچ پایانی ندارد، اما از جایی به بعد، رنج تهنشین میشود و خاطرات خوش جوانه میزنند. مونیکا پرلِ، پس از آنکه پدرش را بر اثر آلزایمر از دست داد، به کندوکاو ارتباطش با سوگ و دویدن، و پیوند این دو با هم روی آورد.
👤نویسنده: مونیکا پرل
🖋مترجم: نسیم حسینی
🎙گوینده: رفیعه پوستی
📄منبع مقاله: اوتساید
📑منبع ترجمه: وبسایت ترجمان
📻نسخه صوتی: رادیو ریرا
اولین نفر کامنت بزار
شرکتهای چندملیتی همیشه متهم بودهاند که برای...
امروزه میزان موفقیت یک پژوهشگر، تا حد زیادی، ...
آلبرت هِرشمن در سال ۱۹۵۲، برای ماموریتی از طر...
جرج مکاری، مدیر موسسۀ تاریخ روان شناسی، در ک...
مطالعۀ دینداری در ژاپن برخی از بنیادیترین پ...
اگر بشود وضعیتمان در سال ۲۰۲۰ را در یک کلمه خ...
تمامی حقوق این وبسایت متعلق به شنوتو است