ای بوی هرچه گل! - سجاد مومن پور

دکلمه سجاد مومن پور

شعر قیصر امین پور

بوی بهشت می شنوم از صدای تو

نازکتر از گل است گلِ گونه های تو

ای در طنین نبض تو آهنگ قلب من

ای بوی هر چه گل نفس آشنای تو

ای صورت تو آیه و آیینه ی خدا

حقا که هیچ نقص ندارد خدای تو

صد کهکشان ستاره و هفت آسمان حریر

آورده ام که فرش کنم زیر پای تو

رنگین کمانی از نخ باران تنیده ام

تا تاب هفت رنگ ببندم برای تو

چیزی عزیزتر ز تمام دلم نبود

ای پاره ی دلم ؛ که بریزم به پای تو

امروز تکیه گاه تو آغوش گرم من

فردا عصای خستگی ام شانه های تو

در خاک هم دلم به هوای تو می تپد

چیزی کم از بهشت ندارد هوای تو

همبازیان خواب تو خیل فرشتگان

آواز آسمانیشان لای لای تو

بگذار با تو عالم خود را عوض کنم :

یک لحظه تو به جای من و من به جای تو

این حال و عالمی که تو داری ؛ برای من

دار و ندار و جان و دل من برای تو

* عهد آدم

من از عهد آدم تو را دوست دارم

از آغاز عالم تو را دوست دارم

چه شبها من و آسمان تا دم صبح

سرودیم نم نم : تو را دوست دارم

نه خطی ؛ نه خالی ! نه خواب و خیالی !

من ای حس مبهم تو را دوست دارم

سلامی صمیمی تر از غم ندیدم

به اندازه ی غم تو را دوست دارم

بیا تا صدا از دل سنگ خیزد

بگوییم با هم : تو را دوست دارم

جهان یک دهان شد هماواز با ما :

تو را دوست دارم ؛ تو را دوست دارم

* یادگاری

از نو شکفت نرگس چشم انتظاری ام

گل کرد خار خار شب بی قراری ام

تا شد هزار پاره دل از یک نگاه تو

دیدم هزار چشم در آیینه کاری ام

گر من به شوق دیدنت از خویش می روم

از خویش می روم که تو با خود بیاری ام

بود و نبود من همه از دست رفته است

باری مگر تو دست برآری به یاری ام

کاری به کار غیر ندارم که عاقبت

مرهم نهاد نام تو بر زخم کاری ام

تا ساحل قرار تو چون موج بی قرار

با رود رو به سوی تو دارم که جاری ام

با ناخنم به سنگ نوشتم : بیا ؛ بیا

زان پیشتر که پاک شود یادگاری ام

* تنها تو می مانی

دل داده ام بر باد ؛ بر هر چه بادا باد

مجنون تر از لیلی ؛ شیرین تر از فرهاد

ای عشق از آتش اصل و نسب داری

از تیره ی دودی ؛ از دودمان باد

آب از تو طوفان شد ؛ خاک از تو خاکستر

از بوی تو آتش ؛ در جان باد افتاد

هر قصر بی شیرین ؛ چون بیستون ویران

هر کوه بی فرهاد ؛ کاهی به دست باد

هفتاد پشت ما از نسل غم بودند

ارث پدر ما را ؛ اندوه مادرزاد

از خاک ما در باد ؛ بوی تو می آید

تنها تو می مانی ؛ ما می رویم از یاد