دکلمه شعر «گدای عشق» از عارف قزوینی

گدای عشقم و سلطان حسن شاه من است به حسن نیت عشقم خدا گواه من است خیال روی تو در هر کجا که خیمه زند ز بیقراریم آنجا قرارگاه من است به محفلی که توئی صد هزار تیر نگاه روانه گشته ولی کارگر نگاه من است هزار برق نظر خیره سوی تو لیک شعاع روی تو از پرتو نگاه من است خرابه ای شده ایران و مسکن دزدان کنم چه چاره که اینجا پناهگاه من است اگر چه عشق وطن میکشد مرا اما خوشم بمرگ که ایندوست خیر خواه من است ز تربت من اگر سر زند گیاه و ز آن برنگ خون گلی ار بشکفد گیاه من است در این دو روزه ایام غم مخور که گرت غمی بود غمت اسوده در پناه من است ز راه کچ چو بمنزل نمیرسی برگرد براه راست که این راه شاهراه من است در اشتباه شد عمر من و یقین دارم که آنچه به ز یقین است اشتباه من است اگر چه بیشتر از هر کسی گنه کارم ولیک عفو تو بالاتر از گناه من است حقوق خویش ز مردان اگر زنان گیرند در این میان من و صد دشت زن سپاه من است گریخت هر که ز ظلمی بمامنی عارف شرابخانه در ایران پناهگاه من است شاعر: عارف قزوینی