با آنکه می‌دانیم قصه‌ها نه از شخصیت‌های واقعی سخن می‌گویند و نه از موقعیتهایی واقعی اما ما برای شخصیت‌های داستانها نگران می‌شویم و با رنجهای آنان ناراحت می‌شویم و با شادی‌های آنان شاد. چطور چنین چیزی ممکن است؟ آیا چنین ابرازهیجاناتی عقلانی است؟ چرا طی فرایند تکامل زیستی چنین هیجانهایی شکل گرفته‌اند و ابقا شده‌اند؟