آدما گاهی یادشون میره که اونی که دوسش دارن چقدر جاش کنارشون خالیه یادشون میره که چقدر دقیقه هارو میشمردن تا اونی که دوسش داشتن و بتونن دوباره از نزدیک ببینن یادشون میره تمام کوچه های این شهر لعنتی رو با هم قدم زده بودن یادشون میره دستای همو چقدر محکم میگرفتن که یه موقع ول نشه... که یه موقع نشه تنها شه یادشون میره قلبشون چقدر تند میزد قبل دیدار یادشون میره اون بوسه های بی تکرار ای لعنت به آدمای فراموش کار