غزل و تعبیر شماره 428 - غزل شماره 428

غزل شماره 428: سحرگاهان که مخمور شبانه گرفتم باده با چنگ و چغانه نهادم عقل را ره توشه از می ز شهر هستيش کردم روانه نگار می فروشم عشوه‌ای داد که ايمن گشتم از مکر زمانه ز ساقی کمان ابرو شنيدم که ای تير ملامت را نشانه نبندی زان ميان طرفی کمروار اگر خود را ببينی در ميانه برو اين دام بر مرغی دگر نه که عنقا را بلند است آشيانه که بندد طرف وصل از حسن شاهی که با خود عشق بازد جاودانه نديم و مطرب و ساقی همه اوست خيال آب و گل در ره بهانه بده کشتی می تا خوش برانيم از اين دريای ناپيداکرانه وجود ما معماييست حافظ که تحقيقش فسون است و فسانه تعبیر غزل 428: افراد فریبکار و دورو اطراف شما را احاطه کرده و قصد سواستفاده و توطئه چینی دارند. همه چیز را به خداوند بسپرید که او آسیب های و افکار پلید افراد حسود را دفع خواهد کرد. به لطف اراده و تلاش هایی که کرده اید، روزهای غم و سختی به پایان رسیده است. معمایی فکر شما را به خود مشغول کرده که حل آن مدت ها طول خواهد کشید.