غزل و تعبیر شماره 412 - غزل شماره 412

غزل شماره 412: مرا چشميست خون افشان ز دست آن کمان ابرو جهان بس فتنه خواهد ديد از آن چشم و از آن ابرو غلام چشم آن ترکم که در خواب خوش مستی نگارين گلشنش روی است و مشکين سايبان ابرو هلالی شد تنم زين غم که با طغرای ابرويش که باشد مه که بنمايد ز طاق آسمان ابرو رقيبان غافل و ما را از آن چشم و جبين هر دم هزاران گونه پيغام است و حاجب در ميان ابرو روان گوشه گيران را جبينش طرفه گلزاريست که بر طرف سمن زارش همی‌گردد چمان ابرو دگر حور و پری را کس نگويد با چنين حسنی که اين را اين چنين چشم است و آن را آن چنان ابرو تو کافردل نمی‌بندی نقاب زلف و می‌ترسم که محرابم بگرداند خم آن دلستان ابرو اگر چه مرغ زيرک بود حافظ در هواداری به تير غمزه صيدش کرد چشم آن کمان ابرو تعبیر غزل 412: مال و زینت های دنیا باعث شده خدا را از یاد برده و دچار غفلت و بی خبری شده اید. اگرچه تلاش زیادی برای رسیدن به خواسته های خود انجام می دهید اما ایمان کم و فراموش کردن خدا باعث بی ثمر ماندن همه سخت کوشی ها شده است. به پروردگار یکتا توکل داشته باشید و با یاد او هر کاری را انجام دهید تا به مسیر درست را طی کرده و بر رقیبان پیروز شوید.