غزل و تعبیر شماره 227 - تعبیر شماره 227

غزل شماره 227: گر چه بر واعظ شهر اين سخن آسان نشود تا ريا ورزد و سالوس مسلمان نشود رندی آموز و کرم کن که نه چندان هنر است حيوانی که ننوشد می و انسان نشود گوهر پاک ببايد که شود قابل فيض ور نه هر سنگ و گلی لل و مرجان نشود اسم اعظم بکند کار خود ای دل خوش باش که به تلبيس و حيل ديو مسلمان نشود عشق می‌ورزم و اميد که اين فن شريف چون هنرهای دگر موجب حرمان نشود دوش می‌گفت که فردا بدهم کام دلت سببی ساز خدايا که پشيمان نشود حسن خلقی ز خدا می‌طلبم خوی تو را تا دگر خاطر ما از تو پريشان نشود ذره را تا نبود همت عالی حافظ طالب چشمه خورشيد درخشان نشود تعبیر غزل 227: از غرور و ریاکاری حذر کنید و با پیدا کردن دوستان جدید رنگ عوض نکنید که کار چندان عاقلانه ای نیست. گاهی گذشته خود را به یاد آورید و از شکست ها و اشتباهاتی که انجام داده اید درس عبرت بگیرید و از تجربه ها استفاده کنید. عشق و محبت ورزیدن به دیگران است که باقی می ماند و فریبکاری پایان خوبی برای شما نخواهد داشت. از فرصت هایی که پیش می آید کمال استفاده را بکنید و بیهوده زمان خود را هدر ندهید.