غزل و تعبیر شماره 122 - تعبیر شماره 122

غزل شماره 122: هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد خداش در همه حال از بلا نگه دارد حديث دوست نگويم مگر به حضرت دوست که آشنا سخن آشنا نگه دارد دلا معاش چنان کن که گر بلغزد پای فرشته‌ات به دو دست دعا نگه دارد گرت هواست که معشوق نگسلد پيمان نگاه دار سر رشته تا نگه دارد صبا بر آن سر زلف ار دل مرا بينی ز روی لطف بگويش که جا نگه دارد چو گفتمش که دلم را نگاه دار چه گفت ز دست بنده چه خيزد خدا نگه دارد سر و زر و دل و جانم فدای آن ياری که حق صحبت مهر و وفا نگه دارد غبار راه راهگذارت کجاست تا حافظ به يادگار نسيم صبا نگه دارد تعبیر غزل 122: در امور زندگی و کار میانه رو باشید و هیچگاه از تعادل خارج نشوید که عاقبت خوشی برای شما نخواهد داشت. برای حفظ پیمانی که با دیگران دارید پای خود را فراتر از حد و حدود خودتان نگذارید. هرآنچه خداوند بخواهد اتفاق می افتد و کسی نمی تواند جلوی آن را بگیرد. برای رشد دنیوی و معنوی از خداوند کمک بخواهید و به او توکل کنید.