از جهان پرزده، در شاخ عدم لانه کنم

رسد آن حال که در شمعِ وجود دلدار

بال و پر سوخته، کارِ شب پروانه کنم

روی از خانقه و صومعه برگردانم

سجده بر خاک در ساقی میخانه کنم

حال، حاصل نشد از موعظه صوفی و شیخ

رو به کوی صنمی واله و دیوانه کنم

گیسو و خال لبت دانه و دامند، چسان

مرغ دل فارغ از این دام و از این دانه کنم

شود آیا که از این بتکده، بر بندم رخت

پر زنان، پشت بر این خانه بیگانه کنم