ز ره هوس به تو کی رسم نفسی ز خود نرمیده من

همه حیرتم به کجا روم به رهت سری نکشیده من

به چه برگ، ساز طرب کنم ز چه جام، نشئه طلب کنم

گل باغ شعله نچیده من می‌داغ دل نچشیده من

تو به محفلی ننموده رو که ز تاب شعلهٔ غیرتش

همه اشک گشته به رنگ شمع و ز چشم خود نچکیده من

چه بلا ستمکش غیرتم چه قدر نشانهٔ حسرتم

که شهید خنجرناز تو شده عالمی و تپیده من

تو و صد چمن طرب و نمو من و شبنمی نگه آبرو

به بهار عالم رنگ و بو همه جلوه تو همه دیده من

به کدام نغمهٔ دل گسل زنوا کشان نشوم خجل

چو جرس به غیر شکست دل سخنی زخود نشنیده من

من بیدل و غم غفلتی که زچشم پر ز فسون تو

همه جا زجلوهٔ من پر است و به هیچ جا نرسیده من