به‌ شب لحظه‌ ای که در دامن افق سر کشد ستاره

کند با فسونگری سوی عاشقان هر زمان نظاره

شبان با نوای نی گویدت خوش از کوه و از کناره

که از کس نشانه در این گردش زمانه کجا مانده جاودانه

نماند ز ما اثر در جهان مگر شعر عاشقانه

خوشا لحن عاشقی زان که جاودان ماند این ترانه

سحرگه که در چمن غنچه پیرهن میدرد ز مستی

دهد جلوه چمن رونقی دگر بر جمال هستی

بگیرد ز ژاله ها جام لاله ها حال می پرستی

شنیدم ز بلبل که گفتی به خوشه چینی که گل زین چمن نچینی

که این لاله و سمن سرو و نسترن هر کجا که بینی

بود قلب عاشقی چشم دلبری موی نازنینی