سهراب منظومه‌ی «مسافر» را در سی و هشت سالگی سرود. مسافر یک سمبل است، سمبل کسی است که در یک نقطه و یک مرحله نمی‌ماند و چون آب تروتازه از جویبار زندگی عبور می‌کند. مسافر یادآور صوفیانی است که در طلب حقیقت وادی‌ها را درمی‌نوشتند.