صادق چوبک داستان‌نویسی رئالیست بود که واقعیت‌های جامعه‌ی خود را بی کم‌وکاست در قصه‌های خود منعکس می‌کرد. بیشتر داستان‌های چوبک شرح تیره روزی مردمی است که به خرافات و نادانی اسیر شدند و به دام تقلید کورکورانه از جامه و سنت‌های دیرین شده‌اند. شخصیت‌های داستان‌های او هرکدام به نوعی نمایانگر گروه یا قشری از جامعه بودند که در بیشتر مواقع درگیر خشونت‌های جامعه شدند. چوبک به خوبی از پس روایت‌های تیره و تاریک بر می‌آمد. او زندگی طبقات فرودست جامعه را با زبانی ساده با همان چهره‌ی کریه و ناخوشایندی که زندگی این افراد به خشونت گرفتارشده بود به تصویر می‌کشید. جزئی بینی و درون‌بینی‌های چوبک باعث شد تا او در خلق شخصیت‌هایش موفق عمل کند. او در توصیفات خود هم همین‌قدر دقیق بود و هر شخصیت را متناسب با شرایط فرهنگی و اجتماعی ویژه‌اش در بستر داستان خلق می‌کرد. این دقت نظر او گاهی باعث می‌شد تا چوبک را ناتورالیست بخوانند.