همه چیز از این جملات ژان ماری روگول شروع شد: زندگی در خیابان این آزادی عمل را به من می‌دهد تا هر کجا که می‌خواهم بروم، هر وقت میلم می‌کشد قهوه‌ای بخورم. با این‌حال نمی‌دانم به رغم همه‌ی درد و رنج‌هایی که متحمل شده‌ام، آیا امروز توان دست کشیدن از این کار را دارم یا نه. دست بکشم که چه بکنم؟ کجا بروم؟ خیابان در پوست من است.