رختکن بازنده‌ها

امروز نتونستم کامل بهش گوش بدم حالم بد شد شاید یه روزی برگشتم به این اپیزود

فقط اون قسمت که گفت پروفسور سمیعی چند بار اومده بود دم مغازه ام :)))

مثل چند اپیزود دیگه که گوش کردم اینو هم دوست داشتم و باهاش کیف کردم، دم همتون گرم، این حس رو از آقای امیر بزرگی گرفتم که واقعا با نابیناییشون کنار اومدند و این خیلی ارزشمند و قابل تحسینه، ولی اونجاییکه می‌گفتند نمی‌خوان بیناییشون برگرده قابل باور و پذیرش نبود چون توی حرفاشون تناقض وجود داشت، مثلا اونجاییکه در مورد شمال نرفتن و لذت نبردن از زندگی صحبت کردند، البته که من بهشون حق میدم که نتونند ۱۰۰ درصد نابیناییشون رو بپذیرن، شاااید همین که میگن نمی‌خوان نابیناییشون برگرده به لحاظ روان‌شناختی خودش نوعی مکانیزم دفاعی باشه. در مجموع امیرخان و همتون خیلی خوب بودید و دمتون گرم. 👊⚘️

از غم زیاد ریدم به خودم

چقدر غم این قسمت زیاد بود

قلبم درد گرفت برا این دختر 🥲🫂😭

تا الان بهترین اپیزود بوده

سخیف و بی محتوا...

از بس صدای خانم مژدگانی ریورب داشت و مدت طولانی با همین افکت پخش می شد که سرگیجه گرفتم! فکر کنم صدابردارتون خیلی زیاد دوست داشته همه جا ریورب بده

از ریحان میپرسید چی جا گذاشتی؟؟ بابا کل خانواده و خونه و لباس و ههمه رو جا گذاشته چرا میپرسید .... اسم برنامتون رو بزارید قهرمان ها.... من جاش زااار میزنم

چرا باید چهار صبح من با پادکست اشک بریزم ...به خودم قول داده بودم گوش نکنم...

چی میزنین بگین ماهم بزنیم