آن کس که از اعماقِ ظلمتِ اندوهِ خویش به تمنای «نور» طلوع می‌کند، نه خویش را، که سراسر گیتی را به شکوهی دوچندان می‌آراید... و این آراستگی تا ابدیت جهان در خاطرۀ کیهان ثبت می‌شود. . در اپیزود ششم آری‌کست از رنج آدمیّت گفتیم و از اندوهی که یکایک افراد بشریت، هر یک به نوعی، آن را بر دوش می‌کشند... شکست‌هایمان را ارج نهادیم و خود را با تمام ناکامی‌ها و خستگی‌هایمان در آغوش کشیدیم. بدین امیدواری که هر یک از ما به‌جای بسیار دریغ خوردن بر رنج خویش و دفن شدن زیر آوار پیش‌آمدها، به تسکین خویش بیاندیشد و از کوچکترین روزنه‌ای که محوترین باریکۀ نوری از آن بتابد راهِ رهایی خویش را بیابد.