استودیو دیالوگ، شماره‌ی یک: درباره‌ی «گفت‌و‌گو» و چندچیزِ دیگر

برنامه‌ها قراره گفت‌وگوهایی با آدم‌ها درباره‌ی موضوع‌های مختلف باشه. موضوع‌هایی که درباره‌شون فکر می‌کنیم، امّا کمتر حرفش رو می‌زنیم. چیزایی که خیلی‌وقت‌ها توی حرف‌زدن‌هامون هست، ولی شاید خیلی به چشم نیاد. موضوع‌هایی مثلِ خودِ «گفت‌و‌گو»، مثلِ «تغییر»، مثلِ «عشق»، مثلِ «تنهایی»، مثلِ «مرگ». ‌ می‌شد درباره‌ی این‌ها با کسایی حرف زد که دارن روی این‌چیزها کار می‌کنند، مثلِ فیلسوف‌ها، روان‌شناس‌ها؛ امّا به‌نظرم جای چیزِ دیگه‌ای خالی بود. حرف‌ها و کتاب‌های اون‌ها وجود داره و می‌شه به‌شون رجوع کرد، مخصوصاً حالا که ترجمه‌ها هم بیشتر شده. امّا چیزی که جاش خالیه حرفِ آدم‌های واقعی، با تجربه‌های واقعی، درگیرِ زندگیِ هرروزه، به‌دور از فضاهای آکادمیک، و نزدیک‌تر به همین زندگیِ روزمرّه‌ست. برای من هم «گفت‌و‌گو یه‌جور سفره» و این چیزیه که جای کشف داره. چیزی که شما می‌شنوید نسخه‌ی فشرده‌ی گفت‌و‌گوهاست که کمی هم ادیت شده. برنامه‌ها جلوتر که می‌ره احتمالاً شکل عوض می‌کنه و کم‌کم راهِ خودش رو پیدا می‌کنه. #سیناآذین موسیقی‌ها: سینا آذین ــــــ قسمتِ اوّل راجع‌به خودِ گفت‌و‌گو بود. طبیعتاً وقتی راجع‌به گفت‌و‌گو حرف می‌زنی راجع‌به چیزای دیگه هم حرف می‌زنی. دلیلِ این‌که با «حسین» صحبت کردم این بود که توی این سال‌ها فهمیده بودم که اون هم به «گفت‌و‌گو» اهمیّت می‌ده، و یکی از کسایی بود که خودِ گفت‌و‌گو بین‌مون شکل گرفته بود. ــــــ