حرف دلم را گوش کنم یا حرف پدر و مادرم را؟

این روزها بسیاری از والدین با نگرانی به من مراجعه می کنند و می پرسند که فرزندشان دوست دارد که یک گیم استریمر بشود. و از من می خواهند که کمکشان کنم. بیشترشان هم فکر می کنند که گیم استریم کردن یک کار عبث و تباه است و بچه باید درس بخواند که کاره ای شود. ولی از آن طرف هم حریف فرزندشان نمی شوند. البته این فقط والدین نیستند که پیشم می آیند. خیلی از پسر و دختر هایی که الان کلاس هفتم یا هشتم هستند هم می آیند و می خواهند که برای انتخاب مسیر آینده کمکشان بکنم. تقریبا همه شان از مدرسه بیزارند اما همه‌شان هم علم را دوست دارند. ایشان از مدرسه بیزارند چون در مدرسه غریزه کشفشان نادیده گرفته می شود و کشف نمی کنند حتی در کلاس علوم. ایشان دوست دارند دنیایی که به آن وارد شده اند را کشف کنند، سر از هر چیزی در بیاورند، نه اینکه مانند جانداران اهلی شده،تن به قفس و حصار بدهند. بچه ها به اندازه یک قهرمان المپیکی انرژی دارند(بر اساس نتیجه تحقیقاتی که در مجله دانستنیها منتشر شده است). پس چگونه است که انتظار داریم سر جایشان بنشینند، کاری نکنند، فقط حرف گوش بدهند. نافرمانی بخشی از جعبه ابزار کشف است اما نافرمانی جرم نیست، آزار دهنده هست، اما جرم نیست، یک بزه اجتماعی نیست، نافرمانی بخشی از فرمول اندیشه خلاق است. پاسخ نافرمانی تنبیه نیست، پاسخش گفتگو و کمک به باز کردن پنجره های جدید و کشف افق های تازه ای است که هم برای بچه های نو است و هم برای ما نو خواهد بود. اپیزود یکم ایکس فکتور به فاکتورهای ایکسی می پردازد که حایلی هستند میان رابطه فرزندان و والدین این اپیزود تلاشی است برای باز کردن پنجره ای مشترک میان نگاه فرزندان و والدینشان به آینده و دنیای جدید