در سال 1299 هر گوشه ایران نا امنی و تباهی بیداد میکرد. از قرن پانزده میلادی کمپانی هند شرقی شروع به استعمار هند کرد و ایران صحنه رقابت روس و انگلیس شد. انگلیس عامل اصلی سقوط سلسله های صفویه، افشاریه، زندیه، و قاجار بود. در دوران قاجار خصوصا در زمان محمد علی شاه و احمد شاه نفوذ روسیه در دربار قاجار زیاد شده بود. اما انقلاب بولشوییکی به ناگاه برای مدتی روسیه را از صحنه سیاسی ایران خارج کرد. انگلیس از این فرصت استفاده کرد و قرارداد 1919 را به ایران تحمیل کرد و سپس برای تثبت جایگاه خود از طریق حلقه ای از افراد تحصیل کرده مانند علی اکبر داور، محمد علی فروغی، فیروز فیروز و سید ضیاء الدین طباطبایی مقدمات انقراض سلسله قاجار را فراهم کرد و رضا خان را به صحنه آورد. رضاخان یک کهنه قزاق بیسواد بود که در سن 29 سالگی خواندن و نوشتن را آموخت. رضا شاه فهم این که پارلمان چیست،‌ مجلس موسسان چیست، قانون چیست، و از این قبیل فهم ها نداشت. همه تحولات توسط افراد "قجری" اتفاق افتاد. همه افرادی که باعث پیشرفت در زمان رضاخان شدند "قجری" بودند. حتی مصدق قجری بود. این نکاتی است که آقای زبیا کلام نادیده می گیرند.