نقد داستان «طوبی خانوم» از زبان صادق زیباکلام

همیشه به هوش و ذکاوت استاد زیباکلام آفرین گفتم. ایشان همانند یک رهبر فکری در سایه، تلاش همه جانبه خود را انجام می دهند و لحظه ای از پای نمی نشینند. طی ۳۰ سال گذشته ایشان به دانشجویان خود درسهای بزرگی دادند، مثلا اینکه اگر انگلیس ملکه الیزابت داشته و ما محمد علی شاه، چون لیاقت ایرانیان بیش از این نبوده، و اینکه از تاریخ نمیشه درس گرفت، و اینکه شعار اول ملت ایران در سال ۱۳۵۷ استقلال نبوده بلکه آزادی بوده، و اینکه همه ما طوبی خانم هستیم و همونطوری که اون زیر ظلم یک شوهر زورگو ۳۰ سال عمرش را تلف کرد، ملت ایران هم تحت سلطه یک حکومت مشابه اونه، و نهایتا استاد این پیام را برای مردم دارند که بالاخره باید چمدون را بست و از خونه زد بیرون، راه حل همینه، چطوری؟ دقیقا مثل ملت لیبی که زدند بیرون. وگرنه ما همه طوبی خانومیم. خلاصه دقیقا مثل مستندهای بی بی سی دوقطبی های زیبایی در ذهن مخاطب ایجاد می فرمایند. " آزادی می خوای یا ظلم؟" و در این فرایند موضوع اصلی که قدرتهای خارجی می خواهند از ملت ایران بگیرند محقق میشه. پس اون چیه که بدون اینکه بفهمیم باید از دست بدیم؟ استقلال،