فضاهای جایگزین

فضاهای جایگزین هنر از اوایل دهه هفتاد میلادی در نیویورک در واکنش به فشارهای نهادهای هنری مانند موزه‌‌ها و محدودیت‌‌های موجود در بازار هنر توسط گروهی از هنرمندان آوانگارد یا پیشرو شکل گرفتند. ساختمان‌‌های عمومی متروک یا فضاهای شهری فرسوده اولین مکان‌‌هایی بودند که برای کار و نمایش آثار خلق شده مورد استفاده قرار گرفتند؛ به تدریج به تعداد این فضاها افزوده شد و به سبب ماهیت هر ساختمان قابلیت‌‌های تازه‌‌ای برای اجرا، نمایش و چیدمان در اختیار هنرمندان قرار گرفت. پس از گذشت چند سال برخی موزه‌‌ها و مدیران شهری به حمایت از هنرمندان و فعالیت‌‌های آنها در فضاهای جایگزین هنر پرداختند و امروزه شاهد برگزاری نمایشگاه‌‌های عمومی هنر، فستیوال‌‌ها و جشنواره‌‌های مختلف در چنین مکان‌‌هایی هستیم. در سی و یکمین اپیزود پادکست ایرانشهر آناهیتا رضااله، معمار و کیوریتور دانش‌‌آموخته دکترای معماری از دانشگاه پلی‌‌تکنیک میلان به چرایی، چگونگی شکل‌‌گیری و انتخاب فضاهای جایگزین هنر در دهه هفتاد میلادی در نیویورک، نحوه دسته‌‌بندی آنها، واکنش نهادهای هنری، فعالیت هنرمندان و نمایشگاه‌‌های برگزارشده در این فضاها و چگونگی مدیریت آنها در هنر معاصر می‌‌پردازد.