اگر شراب خوری جرعه‌ای فشان بر خاک ۲۹۹

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۹۹

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

اگر شراب خوری جرعه‌ای فشان بر خاک

از (در) آن گناه که نفعی رسد به غير چه باک

برو به هر چه تو داری بخور دريغ مخور

که بی‌دريغ زند روزگار تيغ هلاک

چه دوزخی چه بهشتی چه آدمی چه (ملک) پری

به مذهب همه کفر طريقت است امساک

به خاک پای تو ای سرو نازپرور من

که روز واقعه پا وامگيرم از سر خاک

مهندس فلکی راه دير شش‌جهتی

چنان ببست که ره نيست (جز به) زير دير مغاک

فريب دختر رز طرفه می‌زند ره عقل

مباد تا به قيامت خراب طارَم تاک

به راه ميکده حافظ خوش از جهان رفتی

دعای اهل دلت باد مونس دل پاک