دوش در حلقه‌ی ما قصه‌ی گيسوی تو بود ۲۱۰

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۱۰

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

دوش در حلقه‌ی ما قصه‌ی گيسوی تو بود

تا دل شب سخن از سلسله‌ی موی تو بود

دل که از ناوک مژگان تو در خون می‌گشت

باز مشتاق کمانخانه‌ی ابروی تو بود

هم عفاالله (ز) صبا کز تو پيامی می‌داد

ور نه در کس نرسيديم که از کوی تو بود

عالم از شور و شر عشق خبر هيچ نداشت

فتنه‌انگيز جهان غمزه‌ی جادوی تو بود

من سرگشته هم از اهل سلامت بودم

دام راهم شکن طره‌ی هندوی تو بود

بگشا بند قبا تا بگشايد دل من

که گشادی که مرا بود ز پهلوی تو بود

به وفای تو که بر تربت حافظ بگذر

کز جهان می‌شد و در آرزوی روی تو بود