مرز باریک بین آزادی و نظارت

“نظارت، اگر بیش از حد باشه، بال پرواز رو می‌چینه. آزادی، اگر بدون چارچوب باشه، مسیر حرکت رو گم می‌کنه.”

پیتر دراکر، یکی از بزرگ‌ترین متفکران مدیریت، می‌گه: “مدیریت، هنر رسیدن به نتایج از طریق دیگرانه.” اما این هنر، توی تعادل خلاصه می‌شه. نه انقدر آزادی بدیم که سازمان شبیه یه بازار شلوغ بشه، نه انقدر نظارت کنیم که نفس کارکنان بریده بشه.

راستش، این تعادل شبیه بندبازی روی یه طنابه؛ اگه تعادلت رو از دست بدی، سقوط می‌کنی. توی پادکست امروز، درباره این طناب صحبت کردیم؛ اما بذار یه چیزی رو بگم که اونجا نگفتیم:

تعادل، فقط توی سیستم‌ها نیست، توی ذهن آدم‌ها هم هست.

یعنی، وقتی آزادی می‌دی، با خودت فکر کن آیا برای این آزادی، مسئولیت تعریف کردی؟ وقتی نظارت می‌کنی، فکر کن آیا این نظارت، بر اساس اعتماده یا فقط از ترس شکست؟

توی زندگی شخصی‌مون هم همینطوره. برای خودت چقدر آزادی تعریف کردی؟ و چقدر توی مسیرت، خودت رو نظارت می‌کنی؟

شنونده‌های عزیز، این بحث فقط برای مدیرها نیست؛ این بحث برای همه ماست