نوستالژی

نوستالژی، شعر و صدا از پطروس تیت: پروانه ها، عمرشون به روزه، نفس کشیدن ما هم، بسته به دیروزه – نوستالژی، تجدید خاطره های شیرین و غمگینه، نوستالژی احساس گمشده ی دیروزه - حسرت روزهای رفته، که گمشدن توی گذشته – تو زنده ای، زندگی داری، تو نوستالژی نفس می کشی – نوستالژی واسه اینه که آهسته و رویایی پیش من بیایی – دو پرستوی مهاجر، حالا بهم می رسن، دور از پرنده هایی که همیشه تو قفسن – پاییز و برگای زردش واسه جدایی آومدن، اگه خزون نمیومد، جداییمون نمیومد