بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد ۱۱۳

ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است ۰۵۴...

منم که گوشه‌ی میخانه خانقاه من است ۰۵۳...

روزگاری‌ست که سودای بتان دین من است ۰۵۲...

لعل سیراب به خون تشنه لب یار من است ۰۵۱...

به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است ۰۵۰...

روضه‌ی خلد برین خلوت درویشان است ۰۴۹...

صوفی از پرتوی می راز نهانی دانست ۰۴۸...

به کوی میکده هر سالکی که ره دانست ۰۴۷...

گل در بر می بر کف و معشوق به کام است ۰۴۶...