جزیره خارگ و امامزاده میرمحمد حنفیه

جزیره مرجانی خارگ در ۵۷ کیلومتری شمال غربی بوشهر، ۳۰ کیلومتری غرب بندر ریگ و ۳۵ کیلومتری غرب بندر گناوه واقع شده است. این جزیره دارای موقعیت استراتژیکی خاصی است که باعث شده در ادوار مختلف تاریخی موردتوجه اقوام و ملل گوناگون باشد. در این جزیره آثاری از دوره عیلامی‌ها، هخامنشیان، اشکانیان، ساسانیان و ادوار مختلف اسلامی تا دوره معاصر باقی‌مانده است.

در زمانی که یک گور عیلامی توسط گیریشمن شناسایی شد، دو اسکلت در این گور وجود داشته که ثابت می‌کند این جزیره در دوره عیلامی مسکونی شده است. با مطالعه و بررسی آثار برجامانده می‌توان به این نتیجه رسید که از زمان عیلامیان به‌خاطر موقعیتی که این جزیره در خلیج‌فارس داشته از آن به‌عنوان پادگانی برای نظارت و حکمرانی بر خلیج‌فارس استفاده می‌شده است و افرادی که به‌عنوان مرزبان در این جزیره سکونت داشتند، بعدها جزو بومیان جزیره شدند. با حضور هخامنشیان در خارگ و حفر چاه برای تأمین آب، این جزیره رو به آبادی گذاشت و اهالی جزیره از آب چاه برای کشاورزی استفاده کردند. 

در زمان اشکانیان جمعیتی از پالمیریان به این جزیره مهاجرت کردند، پالمیر نام یونانی قوم تدمر است که به جزیره آمدند و به تجارت و کشاورزی مشغول شدند و برای خود معبد و در ادامه گور معبد ساختند، این گورها توسط آنها در دل‌سنگ تراشیده شده‌اند و از نمونه‌های زیبا و شاخص معماری دستکند ایران به شمار می‌روند. احتمالاً، افراد مهمی به لحاظ جایگاه و مقام در آنجا مدفون و یا جسد آنها در آنجا نگهداری می‌شده است. در زمان ساسانیان عده‌ای از مسیحیان که از ظلم امپراطوری به ستوه آمده بودند به این جزیره آمدند و در شرق جزیره و در کنار دریا برای خود کلیسایی ساختند و در آن محدوده ساکن شدند و با کشاورزی امرارمعاش می‌کردند. آنها بعدها به سبب نزدیکی به سرزمین ایران مجبور به تبعیت از احکام مسیحیان ایران شدند و به همین خاطر به مسیحیان نسطوری معروف شدند. به گواه تاریخ کشتی‌های تجاری و نظامی که در خلیج‌فارس در حال آمدوشد بودند، بیشتر برای تهیه آب و آذوقه در کنار این جزیره پهلو می‌گرفتند و سپس به حرکت خود ادامه می‌دادند.