شمر ابن ذی الجوشن

«شمر بن‌ ذی ‌الجوشن»، یكی از سران كوفه و قاتل حسین‌ بن‌ علی (ع) در قیام كربلا بود. او فرزند «شرحبیل‌بن‌اعوربن‌عمرو» از تابعین و رؤسای قبیله «هوازن» از تیره «بنی‌عامربن‌صعصعه» و از خاندان «ضباب‌بن‌كلاب» بود؛ به همین خاطر از او با نسب‌های عامری، ضبابی و كلابی نیز نام برده شده است.

شمر از یاران حضرت علی(ع) بود كه در جنگ صفین، آن حضرت را یاری كرد و در این جنگ صورتش به شدت مجروح شد. اما بعدها به دلیل نزدیك بودن افكار و عقایدش به خوارج به آنها پیوست و در دسته دشمنان امام و خاندانش قرار گرفت، تا جایی كه زمینه شهادت امام حسن(ع) و امام حسین(ع) را فراهم كرد.

در ظهر عاشورا وقتی امام یكه و تنها در حال مبارزه با دشمن بود، شمر دستور داد تا به سوی امام تیراندازی كنند. سپس با فرمان او همه به سوی امام حمله كردند و افرادی چون «سنان‌ بن ‌انس» و «زرعه ‌بن ‌شریك» ضربه‌های نهایی را بر امام وارد كردند.

درباره كسی كه سر امام حسین(ع) را از تن جدا كرد، روایات گوناگونی وجود دارد كه در برخی از آن‌ها از شمر نام برده شده است. بنا به گفته برخی تاریخ‌نویسان، شمر امام حسین(ع) را كشت و با اسب خود بدن آن حضرت را لگدكوب كرد. ننگین‌ترین اقدام در زندگی شمر، به شهادت رساندن امام حسین(ع) بود.