بیا که بریم به مزار

زنان افغانستانی با شعرها و قصه‌ها، دردها و رنج‌هایشان را بیان می‌کنند. از همان زمان که عایشه قصه پرغصه دوری و جدایی از ملاممدجان را به شعر درآورد و آواز کرد، تا همین امروز که زنان افغانستانیِ نسل دوم مهاجر در ایران زبان قصه و داستان را برای بیان رنج‌های دوری برگزیدند.

آواز عایشه عاقبت شنیده شد و به دلدار رسید. داستان زنان و دختران امروزی نیز عاقبت شنیده خواهد شد. در پرونده وینش در مورد 5 زن نویسنده نسل دوم مهاجر افغانستانی بخوانید.