ایرانِ بدون امیرکبیر، و هراتِ بعد از یارمحمدخان ترکیب به شدت ناپایداری بود اما، بریتانیا هم بعد از شکست تلخی که از افغان‌ها خورد و ۱۶ هزار نفر تلفات داد، خیلی محتاط‌تر و دست به عصاتر شده بود.

روس‌ها هم چشم عثمانی و اروپا داشتند و کمتر در امورات آسیای میانه دخالت می کردند...

در چنین شرایطی، طبیعی بود که خوانین افغانستان، دندان طمع تیز کنند برای فتح هرات و آن قلعه‌ی عظیم و تاریخی‌اش؛ و همین، آتش فتنه را روشن کرد...

ایران، معترض به تهاجم کهندل‌خان به هرات انگلیس، ناراضی از دخالت ایران در امور هرات، و صید محمد خان -حاکم هرات- گلایه‌مند از عدم حضور نظامی ایران برای دفاع از قلمرو تاریخی‌اش...

این دیگ جوشان را یک توافق نیم‌بند و نمایشی، و یک

معاهده‌ی تحمیلی، به سرعت به نقطه جوش رساند