داستان میرزا جبار عسگرزاده که ما او را به نام باغچه بان می شناسیم در 19 اردیبهشت سال 1264 در شهر ایروان پایتخت کنونی جمهوری ارمنستان آغاز شد . او ابتدا در تبریز کودکستانی را تحت عنوان «باغچه اطفال» دایر کرد و به همان خاطر خود را باغچه‌بان نامید. از زبان خودش در این باره نقل شده است که: یک روز یکی از دوستانم با شوخی به من گفت: تو برای بچه های تبریز باغچه دایر کرده و الان باغچه داری می کنی ! .... تو باغچه بان شده ای ! .... و پس از آن شوخی ، من "باغچه بان" را به جای "عسگرزاده" برای نام خانوادگی آینده ام موقع گرفتن شناسنامه ایرانی انتخاب کردم . او مدرسه ناشنوایان را در سال 1303 در تبریز دایر کرد. این کلاس جنب باغچه اطفال باغچه‌بان در کوچه انجمن در ساختمان معروف به عمارت انجمن تاسیس شد. راهی که او برای تربیت اطفال از سنین خردسالی انتخاب کرده بود، برای روزگار خودش نو و ناشناخته بود و از این رو با مخالفتهای بسیاری روبه رو شد. نبوغ باغچه بان بیش از آنکه پرورش یافته باشد خودساخته بود. او مجبور شده بود در پانزده سالگی مکتب را ترک کند و به مشاغل متعددی دست بزند. اما وقتی حرفه تدریس به دختران را پیشه کرد چنان روش تدریسش مورد توجه قرار گرفت که به همه معلمین توصیه می شد از روش او پیروی کنند. اولین شاگردان ناشنوای او در باغچه اطفال، سه کودک بودند که در عرض چند ماه آموخته بودند که مانند سایر کودکان پای تخته دیکته بنویسند و در مدرسه تحصیل کنند. مردم تبریز از این موفقیت غیرقابل باور باغچه بان به وجد آماده بودند و برای دیدن شعر خوانی اطفال ناشنوا در حیاط مدرسه جا نبود و حتی عده ای هم بالای درخت ها رفته بودند تا این حادثه بی سابقه را ببینند. باغچخه بان گلهای ایران زمین، به فعالیت های خود در زمینه آموزش و پرورش ادامه داد و نتیجه تلاشهایش چندین کتاب داستان، نمایشنامه و کتب آموزشی از جمله • برنامه کار آموزگار - 1302 • الفبای آسان - 1303 • خانم خزوک - 1307 • زندگی کودکان - 1308 • گرگ و چوپان - 1308 • پیر و ترب - 1311 • اسرار تعلیم و تربیت یا اصول تعلیم الفبا – 1327 • الفبای گویا - 1329 • روش آموزش کر و لال‌ها - 1343 • من هم در دنیا آرزو دارم - 1345 و بابا برفی – 1346 را می توان نام برد.