مولانا جلال الدین که همه ما او را به فاتح بلندترین قله‌های شعر عرفانی می‌شناسیم، جایی چنین می‌گوید:

عطار روح بود و سنایی دو چشم او

ما از پی سنایی و عطار آمدیم

این بیت اشاره به حقیقتی است که بسیاری از مخاطبین شعر از آن بی‌خبرند و آن جایگاه رفیع سنایی در شعر عرفانی است. گزاف نگفته‌ایم اگر بگوییم که مولانا روی شانه‌های سنایی ایستاده اگر توانسته به بلندترین قله‌ها نظر اندازد و به سوی آن‌ها گام بردارد

در این قسمت از فصل اول پادکست شعر پارسی، با محمدکاظم کاظمی پای در اقلیم روشنایی می‌نهیم تا سلوک سنایی را به تماشا بنشینیم