ما انسانها موجودات پیچیده ای هستیم که قابلیت درک، تفسیر و عکس العمل آگاهانه و هوشمندانه نسبت به مسائل پیرامون خود را داریم. از طرف دیگر، در محیطی قرار داریم که درک تمامی پیچیدگی های آن برای ما امکان پذیر نیست. بنابراین طبیعی است که از مجموع اطلاعاتی که از مرحله احساس به دست آورده‌ایم دست به انتخاب بزنیم. در واقع، گرچه در مرحله احساس به طور ناخودآگاه و به علت محدودیت قابلیتهای فیزیولوژیک، تنها بخشی از اطلاعات محیط را دریافت کرده‌ایم، اما برای این که بتوانیم این اطلاعات خام را برا ی خودمان قابل استفاده کنیم لازم است که آنها را به اطلاعات قابل فهم برای خود تبدیل کنیم. در واقع ما در انتهای مرحله احساس با انبوهی از اطلاعات مختلف که از دستگاه های حسی گوناگون به مغز رسیده است سر و کار داریم! اما چگونه این اطلاعات را سازماندهی و یکپارچه میکنیم؟ چگونه از میان انبوه اطلاعات، آنهایی را که نیاز داریم جدا نموده و طبقه بندی میکنیم؟ در نهایت چگونه این اطلاعات را به چیزهایی با معنی برای خودمان تبدیل مي‌کنیم؟