اپیزود۲؛ رویکرد معنویت ( از کتابچه ی "رویکردها و راهکارها"ی جماعت دعوت و اصلاح)

غرق شدنِ انسانِ معاصر در اهتمام بیش از حد به نیازهای مادی و فیزیولوژیك، چه از شدت فقر و چه از فرط کامجویی، او را با نوعی بیماری و حتی بحران مواجه کرده است كه «بحران معنویت» و یا «فقر معنوی» نام دارد و به جرأت می‌توان گفت كه این امر، زمینه‌ساز بسیاری از تنش‌های روحی و حتی جنگ‌ها و جنایت‌ها بوده است. بروز جنگ‌های نژادی، مذهبی و قبیله‌ای، آمار بالای نابسامانی‌های روانی و اضطراب و افسردگی و سرانجام فساد فراگیر و دامنه‌داری كه به تضعيف جايگاه نهاد خانواده و ازدیاد جرم و جنایت حتی علیه كودكان انجامیده است، شاهدی برای صحت اين مدعاست. به باور ما اگرچه انسان با تلاش و خردورزی خود، به دستاوردهای بزرگی در دانش و فناوری نایل آمده و زمینه‌های «آزادی»اش را بیش از پیش فراهم کرده است، اما از دستيابي به «آزادگی» مطلوب ناكام مانده و به دلیل عدم برخورداری شايسته از «معنویت»، انسانیت و هویت انسانی او در معرض خطر قرار گرفته است و بعید نیست كه نتیجه‌ی همه‌ی تلاش‌ها و یافته‌هایش برضد آدمیّت و هویت انسانی‌اش، به كار گرفته شود. «معنویت خواهی» در دنیای امروز، چیزی جز اهتمام به نیازهای روانی و غیر مادی به منظور دستیابی به كمال انسانیت و در نهایت، معنادار كردن زندگی و برگرداندن آرامش به آن نیست و برای پركردن خلأ معنویت در زندگی انسانِ معاصر تلاش‌های زیادی صورت گرفته است. مكاتب روان‌شناسی، روان درمانی و مشاوره، ادیان هندی، نحله‌های مختلف عرفان و تصوف، باشگاه‌ها و انجمن‌های ورزش‌های رزمی و... همگی برای احیای معنویت تلاش می‌كنند؛ ولی دستاوردها و نتایج حاصل از این تلاش‌ها، نيازهاي ياد شده را به خوبي تأمين نكرده است؛ زیرا هر كدام از آن‌ها تنها به گوشه‌ای از وجود بسیار پیچیده و درهم‌تنیده‌ی انسان توجه نموده‌اند و از پرداختن به همه‌ی ابعاد شخصیت او و همچنین جایگاهش در كل هستی و نسبت او با سایر موجودات عالم، ناتوان مانده‌اند. به نظر ما این كار فقط در حیطه‌ی علم و قدرت خالق انسان و جهان قرار دارد. اسلام به عنوان یكی از ادیان بزرگ جهان و تنها دینی كه دارای متنی اصیل و دست نخورده است، با لحاظ كردن ابعاد گوناگون وجود انسان و نگرشی واقع‌بینانه به او، همیشه در راستای گسترشِ «معنویت» و «معنا بخشیدن به زندگی» گام برداشته است و آدمی را به شكوفایی همه‌ی استعدادها و صعود به قله‌ی رفیع انسانیت، ترغیب و حتی امر کرده و از توجه بیش از حد به ظواهر زندگی و «اکتفا به این جا و اكنون» بر حذر داشته است. «معنویت» در اسلام، تنها یك تجربه‌ی درونی یا یك احساسِ دینی فردی نیست كه بتوان آن را در «لحظه‌هایی ناب» و با «ادبیاتی رمانتیك» و عباراتی «نغز» و «شیرین» و یا «حركاتی موزون» در سالن‌های ورزشی و گوش دادن به سخنرانی‌های معنوی و یا خلوت و خلسه، فرا چنگ آورد؛ بلكه خودِ زندگی و كوششِ معمولی و روزانه است؛ به شرطی که با یاد خدا عجین شود و با فضایل و ارزش‌های انسانی و اخلاقی آراسته گردد. فراموش كردن و یا حذف خدا از زندگی، علت اصلی فراموشی خود و در نتیجه بی‌معنایی و سرگردانی انسان است. لینک کتابچه ی "رویکردها و راهکارها"ی جماعت دعوت و اصلاح http://www.islahweb.org/roykard...