توجه به مناطق محروم و محرومیت‌زدایی تربیتی در این مناطق به منظور تحقق عدالت تربیتی از سال 1399 در دستور کار ستاد تربیتی غدیر قرار گرفت. چند چالش مهم در این مناطق پیش‌روی ستاد قرار داشت: 

چالش اول: تأمین مالی 

مناطق محروم به دلیل فقر نمی‌توانستند هزینه‌های آموزش و توانمندسازی مربیان را تأمین کنند. ستاد نیز به دلیل اینکه سازمانی مردم نهاد است، امکان برعهده گرفتن هزینه‌ها را نداشت. 

نقش‌آفرینی خیرین و حمایت مالی متمکنین مؤمن و انقلابی منجر شد مشکلات مالی برای شروع کار تا حدودی برطرف شود و چنانچه این حمایت‌ها همه‌گیر شود و ادامه یابد إن‌شاالله در طی سال‌های آینده این مناطق از نظر تربیت مربیان و اجرای طرح‌های تربیتی متداوم و پایدار به خودکفایی می‌رسند. 

چالش دوم: بافت اجتماعی 

مناطق محروم به دلیل تحمل محرومیت‌ها و آسیب‌های اجتماعی، تربیت‌پذیری کمتری داشت. برنامه بچه‌های ستاد تربیتی غدیر استفاده از ظرفیت پایگاه‌های بسیج و مساجد برای شبکه‌سازی در مدارس هر منطقه بود.  

این چالش با ارتباط گیری با بسیج خواهران و ارائه برنامه‌های ستاد تربیتی غدیر به یک راه حل رسید و قرار شد 6 پایگاه هر کدام با چند عضو در دوره تربیت مربیان شرکت کنند و سپس مربیان بومی خودشان به مدارس بروند و شبکه سازی کنند. 

هدف نهایی اجرای طرح ولی‌نعمتان، خودکفایی مناطق محروم از نظر تربیتی است و رویکرد ستاد تربیتی غدیر در این راستا توانمندسازی و بکارگیری مربیان بومی همان منطقه برای تربیت نسل بعدی و تداوم اجرای روش‌های تربیتی مصون‌ساز در این مناطق است. 

در حال حاضر پس از سه دوره اجرای طرح ولی‌نعمتان، مربیان دوره جدید توسط اساتید پرورش یافته در دوره‌های قبلی آموزش می‌بینند.