عدم شناخت درست و واقع بینانه‌ي ارتباط بين آدم و محیط میتونه به جبرگرایی محیطی از یک طرف و طراح‌محوری و استبداد از طرف دیگه منجر بشه. جبر‌گرایی محیطی که چیزی جز مسلط دونستن محیط روی انسان و عدم تأثیر اون روی شکل دادن محیط نيست، پیامدی جز استفاده ابزاری از محيط، مطلق دونستن تصمیمات طراح و عدم توجه به مخاطبان و معانی ذهنی اونها نداره. کاملا واضحه که عدم توجه به تجربیات مکانی کاربران فضا و ویژگی‌هایی که اونها برای هر مکان و فضای معماری قائلند باعث ميشه كه طرح و تصمیمات یکطرفه گرفته شده از طرف طراح برای شهروندان به نوعی دستور تحمیلی قلمداد بشه و از مشارکت در انجام دادن اون امتناع کنند.